Heb ik rust nodig? Of heb ik juist weinig energie omdat ik te weinig dingen doe waar ik echt blij van word? Dit heb ik mezelf de afgelopen weken vaak afgevraagd. Ik merkte dat ik weinig energie had en het liefst op de bank wilde liggen met een boekje en de gordijnen dicht.
Eerlijk gezegd had ik veel moeite om mijn draai weer te vinden nadat ik in maart terugkwam van mijn reis. Tijdens die reis zat ik super goed in mijn vel, had ik veel energie en ervoer ik een goede balans tussen alleen zijn en onder de mensen zijn. Eenmaal thuis voelde ik me niet lekker in mijn vel, zowel qua energie als lichamelijk, en ik wilde die extra kilo’s graag weer kwijt, op een gezonde manier natuurlijk. Begrijp me niet verkeerd, er is niets mis met mijn lichaam, maar ik voel me prettiger als al mijn kleding weer past en ik elke broek kan dragen die in mijn kast ligt, en dat is momenteel niet het geval. Normaal gesproken lukt het me gemakkelijk om mijn gewoontes thuis weer op te pakken en die kilo's te verliezen dus dat was ook mijn verwachting dit keer. En ja, ik weet het, je kan beter geen verwachtingen hebben!
Na een week rust begon ik weer vroeg op te staan en drie keer per week te sporten op een lege maag + koffie, en probeerde ik zoveel mogelijk structuur in mijn dag te brengen (wat een uitdaging is met onregelmatig werk). In de eerste maand probeerde ik alles weer op te pakken wat ik daarvoor ook deed, maar dat lukte vooral op doorzettingsvermogen en niet omdat ik het leuk vond. Ik merkte dat ik me niet beter ging voelen en mijn kleding zat nog steeds strak.
Ik voelde me vaak verloren, alleen en niet blij om weer in Nederland te zijn. Ik vond het ook moeilijk om hierover te praten met mensen omdat ik het zelf ook niet begreep. Ik begon in te zien dat ik wat meer tijd mocht nemen om aan te voelen wat mijn lichaam echt nodig had, in plaats van wat ik dacht dat het nodig had. Na die maand van consequent sporten laste ik daarom een 'rustmaand' in en ging ik volop yoga'en en toegeven aan die vermoeidheid. Lekker ontspannen, dacht ik. En toegeven aan de rust die ik dacht nodig te hebben. Dacht nodig te hebben.
Even alles loslaten. Maar is dit werkelijk loslaten? Als zelfs het niets doen en rust nemen een 'moetje' is? En waar is die Danielle gebleven die aanvoelde waar de behoefte lag en daarop inspeelde? Zowel lichamelijk als mentaal? Die was zeker nog op een eiland in Thailand lekker aan het dobberen in de zee. Wat op vakantie heel gemakkelijk ging, was ik hier in Nederland binnen no-time een beetje vergeten, en deed ik weer gezellig mee aan de 'rat race', zij het op een bewuster en langzamer niveau, maar toch. Dit was niet wat ik wilde.
In die tijd heb ik ook gedacht om mijn huis en alles op te zeggen en een enkeltje naar het buitenland te boeken. Maar iets in mij voelde dat dit de gemakkelijke keuze zou zijn, en dus een vlucht, en dat was het waarschijnlijk ook geweest. Deze extremiteiten aantikken was voor mij nodig om bepaalde inzichten te ervaren en te voelen, want mijn lichaam en geest waren echt niet blij en ik voelde me diep ellendig.
Maar dat is wat ik denk dat het is. Je kunt boeken lezen wat je wilt, retraites bijwonen op Bali, tijd spenderen met monniken in een klooster, maar het gaat erom dat je die kennis integreert in je leven. Niet alleen dromen, schrijven en erover praten, maar het echt DOEN! En het DOEN gebeurt in je dagelijks leven, getoond door je acties. Opdagen, en dat op een liefdevolle manier. Practice what you preach.
Inmiddels zijn we weer een paar maanden verder en denk ik te weten wat ik echt nodig heb. En dit kan veranderen. Ik bekijk alles zo veel mogelijk per moment en probeer woorden als 'nooit' en 'altijd' te vermijden. Dan hoef je ook nergens op terug te komen, haha.
En dat is;
Loslaten. Heb je hem weer. Misschien mag ik wel wat nieuwe dingen proberen? Of dingen anders doen? Ik leef niet in de illusie dat ik hier in Nederland een 'vakantieleven' kan leiden en dat er dingen zijn die gewoon moeten gebeuren. Maar wat ik wel weet, is dat het ook hier mogelijk is om hier op dagelijkse basis, of in ieder geval zo veel mogelijk, een gevoel van innerlijke rust en vrijheid te ervaren. En wat dat gevoel voor jouw betekent, mag je zelf uitmaken.
Voor mij betekent dit op dit moment het loslaten van kaders en hokjes. Kaders die ik had opgebouwd om een soort schijnveiligheid te creëren waarin ik me veilig voelde. En hokjes om dingen te categoriseren als 'goed' en 'fout'. Ergens is dit een mooi beschermingsmechanisme omdat het je in je comfortzone houdt. Maar je groei ligt net buiten die zone. Je hoeft jezelf niet keihard buiten die zone te pushen; het mag ook zachter. Wat is een kleine stap die je vandaag al kunt zetten? Zo rek je je comfortzone beetje bij beetje op.
Je hoeft niet meteen de hele trap te beklimmen; het mag stap voor stap. En je hoeft ook niet te weten wat er zich op de stappen voor je bevindt; focus je echt op die eerste stap. Sta open voor wat er mag ontstaan en zet jezelf niet onnodig vast. Dit is weer een soort schijnveiligheid waarmee je denkt controle te hebben en wat je een veilig of rustig gevoel kan geven. Maar eerlijk, waar hebben we nou controle over in dit leven?
Als ik weerstand voel, of ik voel angst opkomen, probeer ik even stil te staan en de tijd te nemen. Wat wil het me zeggen? Is deze keuze niet juist voor mij? Of is het iets wat ik wel wil en wat me iets kan brengen, maar vind ik het spannend? Deze nuance kan je alleen voelen als je echt even stil bent, en het ligt enorm dicht bij elkaar. Zet je voeten op de grond, sluit je ogen, leg één hand op je onderbuik en één hand op je hart, en adem rustig in en uit. Pak even een vel papier erbij en schrijf op wat er in je opkomt. Je zult je soms verbazen dat er iets anders op papier komt dan je van te voren had bedacht. Probeer het gewoon eens uit!
Als het wel juist voor jou is, zal je dit aanvoelen als een soort fluistering van je hart, maar deze hoor je alleen als je stil bent, want het is een zachte stem. Deze stem zal je ook niet proberen te overtuigen; het is gewoon zo. De stem van je hoofd of ego zal hier gemakkelijk doorheen tetteren. En deze komt vaak ook met argumenten om je te overtuigen. En niks tegen het ego; die hebben we ook nodig en het wil ons voor een groot deel ook beschermen. Maar deze beschermingsmechanismen hebben we niet altijd meer nodig en van sommige mogen we ook afscheid nemen.
Een voorbeeld van een kader voor mij was dat ik altijd sportte op een lege maag. Dit deed ik al jaren, dus ik dacht hier niet eens meer over na, maar sporten met eten op vond ik altijd zonde (uuuuuh oke?) Na een maand alleen maar yoga te hebben gedaan, bedacht ik dat het ook gewoon samen kon; krachttraining en yoga.
Ik voelde vaak weerstand tegen het sporten in de ochtend, maar toen ik hier op een ochtend mee ging zitten, kwam naar boven dat ik een banaan wilde eten en daarna een kopje koffie wilde doen met mezelf. Toen ik dat deed, kreeg ik ineens ZIN om te sporten. Ik moest hier ook wel heel erg om lachen, maar het was voor mij echt een eyeopener. Ik mag het LEUK maken! En dingen kunnen ook omslaan; ik gaf de weerstand ruimte, speelde in op wat mijn lichaam vroeg en van daaruit ontstond energie en motivatie om iets te doen waar ik geen zin in had (en om motivatie te creëren was vooraf geen intentie van mij, dat ik ging sporten had ik juist losgelaten toen).
En wat ik ook heb geleerd, is dat ik mezelf niet vast hoef te zetten. Mijn ochtendroutine is wat vrijer geworden en als ik een dag niet mediteer, is dat oké. Als het maar wel vanuit een juiste intentie komt en niet vanuit 'ik heb geen tijd of geen zin', want structuur kan je ook veel brengen, heb ik bij mezelf gemerkt. Het biedt een soort houvast wat je wel daadwerkelijk dichter bij je doelen brengt en focus aanbrengt, zodat ik niet als een kip zonder kop mijn dag leef en aan het einde van de dag mezelf afvraag, wat heb ik daadwerkelijk gedaan?
Reactie plaatsen
Reacties